Een kerkdienst is als het gaan naar het altaar. Daar waar je je gaven offert. Van dank of van verdriet. Waar je iets van jezelf brengt. En waar je hoopt om in je lege handen weer iets terug te ontvangen. Van God.
Jezus zegt: stel nu dat je, op weg naar dat altaar, je te binnen schiet dat iemand wat tegen jou heeft, ga dan eerst naar die ander toe.
Hoe praktisch wil je het hebben?
Doen wat je op dat moment doen moet.
Wat je hart je ingeeft.
Ergens anders heet het: laat de zon niet ondergaan over je boosheid.
Maar we doen dat vaak wel. En dan wordt de boosheid alleen maar groter, de verwijdering onoverbrugbaar.
Ik maak het regelmatig mee bij een overlijden: definitieve scheiding, niet meer goed te maken.
Foto
Weemoed is een foto van voor twintig jaar.
Familie, nog samen, nog gezond.
Is toen. Met een lijst van nu errond.
Het nu houdt het verleden bij elkaar.
En omgekeerd. Want nu is maar even.
Is opschrikken en vragen:
waar waren we gebleven?
Bij jou. In Die Dagen.
Alles is ver. En de liefste dingen nog verder.
Maar door het verleden wordt het bij elkaar
gehouden, als schapen door een herder.
Herman de Coninck
uit: Met een klank van hobo,
Orion 1981
Reacties