Afgelopen zondag werden Schalkwijk en Houten opgeschrikt door het vreselijke nieuws van de dood van vier mensen. Een vader heeft, naar het zich laat aanzien, zijn echtgenote en twee kinderen van 15 en 11 jaar omgebracht en daarna een eind aan zijn leven gemaakt. En mijn hart gaat uit naar de oudste zoon van het gezin die leeft. Hoe moet hij verder?
Diepe wanhoop. Ontreddering op de scholen van de kinderen, bij familie en vrienden, op de verenigingen waar de meiden lid van waren. Verbijstering dat dit kan gebeuren, gevoelens van angst en onveiligheid als een gezin geen bescherming bieden kan.
Onbegrijpelijke God,
we weten niet waar we het moeten zoeken.
Bij U?
Waar anders is (er) een plek
waar we onze tranen kwijt kunnen?
Ja, bij elkaar, maar dat is te weinig.
Omdat ons verdriet zo groot is
hebben we de grootst mogelijke troost nodig.
Ze zeggen dat U die biedt,
dat U hierin betrouwbaar bent.
Maar tegelijk tollen de gedachten door ons hoofd.
Waarom moest dit gebeuren?
Had u er geen stokje voor kunnen steken?
Waarom God, waarom in hemelsnaam?
Zo verward en paradoxaal is ons leven.
In duistere situaties als deze
willen we U vaarwel zeggen,
maar tegelijk dichtbij U zijn -
willen we U van ons afschudden
maar U tevens aan ons binden.
Bied uitkomst!
Dat smeken we U.
(naar: Jurjen Beumer, Recht uit het hart)
(de foto is gemaakt door een buurtbewoner van het monumentje dat spontaan is opgericht in de straat waar de familie tot voor kort woonde)
Reacties
want ik wil niet dat jullie voor niets hebben geleefd.
Uiteindelijk zal de dood onecht zijn en zal leven waar zijn,
Jullie leven,
zoals het zich ontrolde in zonnig licht en treurig duister