Eén van mijn eerste bezoeken als nieuwe dorpsdominee op Hoogland leg ik af af bij geboren en getogen Hooglanders. Zelf heb ik heel wat plekken bewoond. De langste periode woonde ik in Huizen. Bijna 18 jaar. Daarna verhuisde ik diverse malen. Straks naar Nieuwland, Amersfoort.
Ik vind het bijzonder dat mensen hun hele leven op één plek wonen. Hun verhalen komen niet van ver. Ze zijn geworteld in de geschiedenis. Oude namen klinken: Coelhorst, Emiclaer, van Boetselaer. Hun herinneringen gaan terug tot in de oorlog en daarvoor.
Eén van de mensen die ik bezoek vertelt dat de kerk De Inham twee luidklokken heeft. Ze worden met de hand bediend.
De klokken hebben namen: de roeper en de trooster.
De eerste roept de mensen op zondag naar de kerk.
De tweede wordt geluid bij een uitvaart. Hij klinkt dan een kwartier. Net zo lang als de rouwstoet begraafplaats Coelhorst bereikt heeft.
Roepen en troosten. Daar is de kerk voor. Roepen en samenbrengen. Oproepen en omarmen. Me weg roepen uit mijn zelf gekozen geslotenheid. En nabij zijn wanneer ik even niet verder kan.
Beide zijn nodig.
Een kerk die alleen maar omarmt, verstikt. Een kerk die alleen maar roept dat het anders moet, wordt hijgerig en put uit.
Reacties