Als ik een viering wil bezoeken, moet ik een link uit onze Facebook of Nieuwsbrief opdiepen.
Voor me op tafel zet ik de kaars klaar die wij gewoonlijk gebruiken als ons dochtertje bij ons eet.
De viering begint.
Na het openingslied belt de welkomheter vanuit Het Brandpunt met een kind dat net als ik thuis
meeluistert en een kaars op tafel heeft staan.
'Hoe gaat het met je?' klinkt de stem uit Het Brandpunt.
'Goed…'
En dan een gesprekje over school, of over hoe het thuis is.
'Wil je de kaars aansteken?'
Tegelijk met het kind steek ik de kaars aan die ik klaargezet heb.
Het licht verbindt ons met elkaar.
Zo simpel die woorden, en tegelijk, onverwacht diep het gevoel.
Op hetzelfde moment steken wij een kaars aan:
zij twee in de uitzending, ik, onhoorbaar voor hen, en wie weet nog hoeveel mensen meer.
Het is met het oor niet te horen, het is met het oog niet te zien, onze verbondenheid.
En toch is ze wezenlijk.
Geurt
Reacties