Wat liefde en vriendschap betekenen - als je weet dat je elkaar aan het kwijt raken bent. Tusker en Sam zijn jarenlang partner en kennen elkaar door en door. Beiden zijn 60-ers. Sam is pianist en Tusker een bekend Amerikaans schrijver. Hij lijdt aan beginnende dementie.
Je wilt de herinnering aan wat was vasthouden. Je trekt met je camper naar de plekken waar je het goed had: "we're on the road again". Maar van meet af aan is duidelijk dat de één de weg aan het kwijt raken is. Op de kaart en in het leven. En dat de ander geen weet heeft van de achterliggende betekenis van deze trip.
De openingsmuziek (Donovan: Catch the wind) en die aan het slot (Edgar Elgar: Salut d'amour) zetten de toon: het leven onttrekt zich aan jouw controle en het is de liefde die daar een antwoord op zoekt. Staan ze ook voor de levenshouding van Tusker en Sam?
Beiden houden zich groot, terwijl het verdriet en de onmacht in kleine gebaren en voorvallen zichtbaar wordt. Langzaam ontvouwt zich het drama van het onvermijdelijke. De ander willen sparen, het einde niet onder ogen kunnen zien, de regie in handen willen houden. Maar ze stoppen het, zo goed en zo kwaad als kan, weg. Uit liefde. Uit zelfbehoud. Uit onzekerheid die zich hult in grootsheid en klein verdriet. Verstoppertje spelen uit pure hartstocht dus; hoe lang houd je dat vol?
Ontroerend is het gesprek met Tuskers nichtje. Samen kijken ze naar de sterrenhemel. Haar moeder vindt dat ze te veel vragen stelt. Tusker moedigt haar aan altijd vragen te blijven stellen. “The world will not starve from lack of wonders, but from lack of wonder.” (We sterven niet door een tekort aan wonderen, maar door een tekort aan verwondering).
Stervende sterren – supernova’s – spatten uiteen in stof. Uit stof zijn ook wij gebouwd. Deeltjes die aanspoelden uit de hoeken van het heelal, om onze tijdelijke lichamen te vormen. Dementie brokkelt de geest van de jonge zestiger geleidelijk maar onherroepelijk af.
Tusker houdt zich groot. Sam doet hetzelfde. In kleine gebaren betrappen we hen beiden op pijn en verdriet.
Ontroerend is de scene wanneer Sam stiekem de notities van Tusker leest. De laatste beweert dat hij nog steeds werkt aan een nieuwe roman. Bladerend door zijn aantekeningen zien we het eerst nog nette handschrift gaandeweg versterven in onleesbare krabbels. Zoals de mist het zicht op het prachtige landschap van het Lake District ontneemt. Uiteindelijk resten er allen nog lege en uitgescheurde bladzijden.
Zo weggescheurd voelt verlies. "But being sad when something is gone, just means it was great while it was there. Right?"
Bitter-hopig is hun gesprek. "You're still you Tusker. You're still the guy he fell in love with."
Tusker: "No. I'm not. I just look like him."
En daarvan leeft vriendschap en liefde. die zegt: ik wil bij je zijn. Wat er ook verandert. Ik blijf bij jou. Ik blijf jou zien.
Regie: Harry Macqueen
Met Colin Firth, Stanley Tucci
Reacties