[± 1500, houtsnede; Nederland, Utrecht, Catherijneconvent]
Bezig met de lezingen voor as. zondag. Opnieuw dwarse woorden van Jezus. Dwars omdat ze haaks staan op wat wij gewoon vinden. Lees het verhaal maar in Lukas 16. En laat je verrassen.
Een econoom/penningmeester dreigt ontslagen te worden omdat de roddel gaat dat hij het bezit verkwist. Hij moet verantwoording afleggen. Als hij dan de gunst van de schuldenaars koopt door hun schuld te verlagen (geld van zijn baas!), wordt hij de hemel in geprezen.
Waarin ligt het verschil met het verkwisten waar de rentmeester aanvankelijk van beticht wordt?
Of ligt het dicht bij elkaar?
Want de liefde van God is toch ook van dat verkwistende?
Laatst hoorde ik een mooi verhaal (het was op de conventie van de Charismatische werkgemeenschap bij een lezing van prof. Henk de Roest):
Een straatpastor ontmoet Bert, in de twintig, onrustig, ADHD, blowt, heeft op straat gezworven, werd door een jongen bedonderd.
De pastor vertelt: Ik spreek hem een keer. Hij kijkt me aan, kijkt dan naar de tafel. 'Ik ben zo bang dat mijn ziel dood is', zegt hij. 'En dat vind ik heel erg'. De buurtpastor vertelt hem over een wonderlijke plantje, de roos van Jericho. Dat als een dor bolletje door de woestijn rolt, bewogen door de woestijnwind. Zo dood als een pier, lijkt het. Maar als het op een plekje terechtkomt waar het water vindt, komt het tot rust. Het bolletje neemt het water in zich op, en begint voorzichtig te wortelen. En dan ontrolt het zich langzaam - en opeens verschijnt dan uit dat ogenschijnlijk dode bolletje een varenachtig plantje, met groene blaadjes.
Dat plantje kan jaren zonder water. Het beschermt zich tegen de barre omstandigheden door zich op te rollen. Maar als het water vindt...
"Misschien is het met je ziel ook wel zoiets..." oppert de pastor voorzichtig. "Misschien wel", zegt Bert zachtjes.
Niet het verkwisten is het probleem, maar waartoe je je geld (en je ziel) verkwist.
Reacties