Drie jaar geleden ben ik begonnen aan de opleiding geestelijke begeleiding. Het is niet zo makkelijk in een zin te zeggen wat deze cursus behelst. Om een indruk te krijgen, verwijs ik je naar een andere blog van mijn hand (zie: rechts boven op de pagina, mijn lijst met blokgs, 'geestelijke begeleiding'.)
Onder geestelijke begeleiding versta ik: een contact waarin iemand een ander als gids aanvaardt op (een deel van) zijn of haar geestelijke weg.
Momenteel ben ik bezig met een heel boeiende figuur: Dag Hammarskjöld.
Als politicus en diplomaat (hij was secretaris-generaal van de V.N.) stond hij midden in het leven en tegelijk kende hij een innerlijk leven kende waar hij inspiratie en moed vond om dat actieve leven te leven.
Geloof en gebed zijn niet iets wat er bij komt. Als een dagopening of een gebed bij de maaltijd.
Het leven is een, omdat God een is. En het onderscheid wat wij maken tussen geloof en leven, bidden en werken is slechts schijn.
“De 'mystieke ervaring'. Altijd - hier en nu - in de vrijheid die één is met distantie, in de stilte die geboren wordt uit zwijgen. Maar - deze vrijheid is een vrijheid in daden, deze stilte een stilte onder mensen. Voor hem die, in de wereld staande, vrij is van zichzelf, is het mysterie voortdurende werkelijkheid, een werkelijkheid in de rustige rijpheid die geschonken wordt door de ontvankelijke opmerkzaamheid van de aanvaarding.
De weg naar heiliging gaat in onze dagen noodzakelijk via daden.” [D.Hammerskjöld, Merkstenen, Nijmegen 1983, 92].
Ook iemand als frère Roger Schutz, de prior van Taizé in Frankrijk, was steeds op zoek naar een evenwicht tussen strijd en aanbidding, engagement en mystiek.
Op 30 augustus 1974 sprak hij duizenden jongeren toe bij de opening van het door de Taizé-gemeenschap georganiseerde jongeren-concilie. Bij die gelegenheid zei hij:
'Waarom zou je je zorgen maken wanneer je in je gebed geen duidelijke weerklank van Gods aanwezigheid vindt? De scheidslijn tussen leegte en vervulling is even onduidelijk als die tussen twijfel en geloof, tussen vrees en liefde. Het wezenlijke blijft ons verborgen. Maar het brandende verlangen om tot de diepste werkelijkheid door te dringen wordt er des te sterker door. Dan wordt het langzaamaan mogelijk een idee te krijgen van de dimensies van een liefde die alle kennis te boven gaat. Daar nader je de poorten van de contemplatie. En het is daar dat je kracht kunt putten om steeds opnieuw te beginnen, om jezelf op het spel te durven zetten’ [R. Schutz, Het onvermoede tegemoet, Baarn 1977, 116].
Onder geestelijke begeleiding versta ik: een contact waarin iemand een ander als gids aanvaardt op (een deel van) zijn of haar geestelijke weg.
Momenteel ben ik bezig met een heel boeiende figuur: Dag Hammarskjöld.
Als politicus en diplomaat (hij was secretaris-generaal van de V.N.) stond hij midden in het leven en tegelijk kende hij een innerlijk leven kende waar hij inspiratie en moed vond om dat actieve leven te leven.
Geloof en gebed zijn niet iets wat er bij komt. Als een dagopening of een gebed bij de maaltijd.
Het leven is een, omdat God een is. En het onderscheid wat wij maken tussen geloof en leven, bidden en werken is slechts schijn.
“De 'mystieke ervaring'. Altijd - hier en nu - in de vrijheid die één is met distantie, in de stilte die geboren wordt uit zwijgen. Maar - deze vrijheid is een vrijheid in daden, deze stilte een stilte onder mensen. Voor hem die, in de wereld staande, vrij is van zichzelf, is het mysterie voortdurende werkelijkheid, een werkelijkheid in de rustige rijpheid die geschonken wordt door de ontvankelijke opmerkzaamheid van de aanvaarding.
De weg naar heiliging gaat in onze dagen noodzakelijk via daden.” [D.Hammerskjöld, Merkstenen, Nijmegen 1983, 92].
Ook iemand als frère Roger Schutz, de prior van Taizé in Frankrijk, was steeds op zoek naar een evenwicht tussen strijd en aanbidding, engagement en mystiek.
Op 30 augustus 1974 sprak hij duizenden jongeren toe bij de opening van het door de Taizé-gemeenschap georganiseerde jongeren-concilie. Bij die gelegenheid zei hij:
'Waarom zou je je zorgen maken wanneer je in je gebed geen duidelijke weerklank van Gods aanwezigheid vindt? De scheidslijn tussen leegte en vervulling is even onduidelijk als die tussen twijfel en geloof, tussen vrees en liefde. Het wezenlijke blijft ons verborgen. Maar het brandende verlangen om tot de diepste werkelijkheid door te dringen wordt er des te sterker door. Dan wordt het langzaamaan mogelijk een idee te krijgen van de dimensies van een liefde die alle kennis te boven gaat. Daar nader je de poorten van de contemplatie. En het is daar dat je kracht kunt putten om steeds opnieuw te beginnen, om jezelf op het spel te durven zetten’ [R. Schutz, Het onvermoede tegemoet, Baarn 1977, 116].
Reacties