Gisteren was ik met een goede vriend bij de uitvaart van Willem Barnard. Uit eerbetoon voor iemand die met zijn liederen en gedichten veel betekend heeft voor de kerk en voor mijn geloven en staan in de kerk.
Negentig jaar oud is hij vorige week zondag overleden.
Bij de uitvaart sprak ik met Willem Aantjes. Na de kerkdienst in de Geertekerk (de St. Gertudis was al vol), waar hij en zijn Ineke vaak kerken, gingen we vaak nog even bij Barnard langs op de koffie. Hij woonde naast de kerk, met uitzicht op de zijkant en de toren. Die zondag overleed hij terwijl de klokken van de Geertekerk klonken boven de nog stille stad.
Barnard schreef ook eindeloos veel meditaties bij de bijbel. Zijn boek 'Stille omgang' is een prachtig boek dat het midden houdt tussen exegese en meditatie. Zelf noemde Barnard zijn benadering medigese.
Hij schrijft daarin het volgende over Micha:
'Micha - hij toornt en troost, windt zich op, keft van wanhoop, koert van toegenegenheid, geeft moed. Alleen, hij sust en soest niet. Het is alles even alert en fel. En actueel! Er wordt het angstaanjagende beeld getekend van een samenleving die, verkrampt van angst en terreur, tot een samensterving wordt. Verraad overal, sauve qui peut, (reden wie zich redden kan) bekommernis om het eigen hachje. Het eigen leven als het een en al, dat is de meest bekrompen, ingekrompen, bestaansvisie. Het is geen visie, het is verblinding.'
Reacties