geduld


Zondag 17 juli gaat het in de kerkdienst over het onkruid dat tussen het graan gezaaid wordt. Met opzet. Om te dwarsbomen, om het goede zaad in de kiem te smoren.
Het gaat over mijn ongeduld: laten we dat onkruid toch er uit trekken. Het is toch duidelijk dat het niet goed is, kwaad moet toch bestreden worden.
Maar de eigenaar van het land denkt er anders over. Hij heeft geduld en kennelijk een ontzettend vertrouwen.

De buschauffeur
Er komt in het spitsuur een oudere mevrouw met een rollator de bus binnen. Dat duurt
even. Alleen al de tijd die het haar kost haar strippenkaart uit de tas te toveren. Zij schuifelt langzaam verder. De chauffeur houdt haar via zijn spiegel in de gaten en pas als zij zit, geeft hij gas. Al die haastige passagiers moeten maar even geduld hebben. Hij heeft haar gezien!
Jan Hendriks (uit ‘Kerkvernieuwing, een uitdaging’)

Dat ongeduld steekt zo gauw weer de kop op. Net als in mijn tuin. Zeker nu het zo overvloedig regent.
Ik had het onkruid zo zorgvuldig gewied, maar overal zitten kennelijk nog resten, scheuten, zaden.
Van sommige plantjes dacht ik dat ik ze voorgoed kwijt was. Maar ineens steken ze brutaal hun blaadje weer boven de grond.

"Het is allemaal bewaard in de donkere aarde en daar heb je niets voor hoeven doen.
Dat wekt bij mij een soort levensvertrouwen: alles wordt bewaard, ook zonder dat ik daar angstig op toezie. Vertrouwen en bescheidenheid zijn een goede combinatie wanneer het gaat over de tuin. En niet voor de tuin alleen."

Herman Andriessen
in ‘Een beetje kunstmest’/ spiritualiteit in de tuin

Reacties