Bob Dylan in Ahoy

Afgelopen donderdag bezocht ik met mijn schoonzus Irene het dubbelconcert dat Mark Knopfler en Bob Dylan gaven in Rotterdam. Een cadeau van mijn kinderen voor mijn verjaardag. Lief...!


Inderdaad: een dubbelconcert. Een eerdere combinatie tussen Van Morrison en Dylan (ook in Ahoy) leverde geen gezamenlijk optreden op. Dus ik was gewaarschuwd. Maar stiekem hoopte ik toch op een duet; Knopfler had tenslotte gespeeld op de albums 'Slow train coming' en 'Infidels'...
Maar helaas... Later hoorde ik dat ze in Engeland, Luxemburg en Duitsland wel samen op het podium stonden. Het zou de toch al mooie uitvoering van 'Blind Willy McTell' nog mooier gemaakt hebben. 

Voor Knopfler was ik niet gekomen, maar heb er intens van genoten: afwisselend, mooie muziek, wat keltische invloeden. Ik ben niet erg bekend met zijn werk (alleen 'So far away' uit zijn Dire Straits-tijd, en 'Sailing to Philadelphia'), maar heb er intens van genoten. 
De mensen die ik sprak waren vooral voor Knopfler gekomen en namen Dylan op de koop toe. 
Voor mij was het andersom. 
En eerlijk gezegd: Knopler vond ik muzikaal hoogstaander, mooie folk. 
Dylan was wat minder afwisselend. Maar hij had er kennelijk zin in, gemotiveerd, lachend (of grijzend) af en toe, uitdagend met de hand in zijn zak. 
Het optreden in Rotterdam week erg af van de setlijsten tot dan toe. Met hoogtepunten als 'Missisipi' en een nieuwe variant van Blind WIlly McTell. 
Wat me nog intrigeert is de afbeelding die het tweede deel van het concert geprojecteerd werd. Iemand enig idee...?

Je gaat niet naar een Dylan concert om te horen wat je van de platen al kent. Het gaat veel meer om de frasering, de nieuwe ritmes. Dylan herhaalt zichzelf niet, maar is een 'performing artist' die steeds op zoek gaat naar een nieuwe vorm, een rusteloze zoeker. Zijn optredens maken dan ook deel uit van een 'Never ending tour'. 
Dit is de setlist (met dank aan http://www.boblinks.com): 

1.	Leopard-Skin Pill-Box Hat (Bob on keyboard)
2.	It Ain't Me, Babe (Bob on guitar)
3.	Things Have Changed (Bob center stage with harp)
4.	Mississippi (Bob on keyboard)
5.	The Levee's Gonna Break (Bob on keyboard)
6.	A Hard Rain's A-Gonna Fall (Bob on keyboard)
7.	High Water (For Charley Patton) (Bob center stage with harp)
8.	Blind Willie McTell (Bob center stage with harp)
9.	Highway 61 Revisited (Bob on keyboard)
10.	Workingman's Blues #2 (Bob on keyboard)
11.	Thunder On The Mountain (Bob on keyboard)
12.	Ballad Of A Thin Man (Bob center stage with harp)
13.	All Along The Watchtower (Bob on keyboard)
14.	Like A Rolling Stone (Bob on keyboard)

Dylan speelde vooral orgel, met wat houterige pling-plong solo's en daarnaast gitaar (eenmaal, 'It ain't me') en verder mondharmonica. De eerste keer dat hij de laatste bespeeld was het rommelig, maar daarna zo zuiver, geen noot teveel. 

Bij 'Ballad of a thin man' slingert Dylan de woorden het publiek in. Scherp en venijnig, sarcastisch, is het niet zo mr. Jones? De echo versterkt het effect.

Het dubbelconcert heeft als ik de omstanders mag geloven de brug tussen de Knopfler- en Dylan-fans niet geslagen. Alhoewel ik de Knopfler-na-Dire-Straits wel ben gaan waarderen.