[raamgedicht in het huis van Annemarie, waar ik me een aantal dagen kan terug trekken. Dank daarvoor]
Momenteel ben ik weer een maand 'ondergedoken' om mijn scriptie en opleiding Geestelijke begeleiding af te ronden.
Heerlijk! Mijn enige agenda is: dit.
Niet dat die concentratie gelijk lukt. Er is de poes die op gezette tijden kopjes komt geven of over het toetsenbord loopt; er zijn losse eindjes van werk die bleven en blijven liggen; er is de bange vraag of ik het ga redden; en daaronder: is het wel zinvol wat ik schrijf, snijdt het hout?
Ik vind het lastig om langzamer te worden. Mijn agendaplanning los te laten en niet eerst te reageren op een vraag van buiten. Ik kan maar moeilijk stil gezet worden en mijn eigen vraag - en niet de van een ander; mijn eigen zijn - en niet mijn activiteiten voorrang te geven.
In mijn afsluitend werkstuk wil ik de ontdekkingen en verworven inzichten van de opleiding herschrijven met het oog op jongeren. Jeugdwerk is mijn belangstelling en portefeuille. Wat kan geestelijke begeleiding betekenen voor jongeren. Hoe kijken zij er tegen aan? Kan contemplatief leven wat betekenen in jeugdwerk? In het leven van jonge mensen?
Laat ik het eerst maar eens omdraaien.
Wat betekenen jonge mensen voor mij? Ze helpen mij om dichtbij de kern te blijven. Lege woorden, betogen, kunstjes, mijn pogingen om in de smaak te vallen, ach ze zien het, verdragen het soms, maar hun reactie zegt me vooral: wat wil je nu eigenlijk zeggen? Kom maar op!
Ik ontdek dat mijn moeite om te zijn en niet te doen, precies de kern raakt waar het in mijn scriptie om draait. Jeugdwerk in de kerk lijkt vaak te gaan om een goede methode, een flitsende activiteit, een aansprekende vorm. Het is goed om daar over na te denken, maar mij gaat het om de verlangzaming, aan de passiviteit onder onze activiteit, aan het zien wat God is in de dingen die zich aan ons voordoen.
Henri Nouwen duidt dit aan als hij schrijft over onbekommerd in het leven staan:
You will discover that the more love you can take in and hold on to, the less fearful you will become. You will speak more simply, more directly, and more freely about what is important to you, without fear of other people’s reactions. You will also use fewer words, trusting that you communicate your true self even when you do not speak much.
The disciples of Jesus had a real sense of His loving presence as they went out to preach. They had seen Him, eaten with Him, and spoken with Him after His resurrection. They had come to live a deep connectedness with Him and drew from that connectedness the strength to speak out with simplicity and directness, unafraid of being misunderstood or rejected.
The more you come to know yourself---spirit, mind, and body---as truly loved, the freer you will be to proclaim the good news. That is the freedom of the children of God.
Henri J.M. Nouwen, The Inner Voice of Love (1996) (Binnen geroepen)
Wil je verder lezen of wat me deze maand bezig houdt? Zie dan mijn andere blog dat ik schrijf over mijn opleiding:
http://studieverlofdegeestelijkeweg.blogspot.nl/
Reacties