Missionaire reis Londen: Fulham (2)
“Als we God in het centrum durven zetten, zonder te weten hoe de weg verder gaat, wordt geloven weer een avontuur. ”
Met dit citaat van Mariska van Beusichem, stadspastor in Zwolle begon ik een artikeltje dat ik vorige maand schreef voor onze lokale kerkbalanskrant. En zoals dat gaat, het was al weer op de achter-grond geraakt. De woensdag na de missionaire reis kreeg ik de tekst ter controle toegestuurd. Ik wist de titel van mijn verslag van de Londense ontdekkingstocht!
Dat avontuur wordt op aansprekende wijze verwoord door Tim Reith. Hij is voorganger (parttime zonder formele aanstelling; zijn baan is docent aan het instituut ForMission) van Fulham United Reformed Church.
Hij kiest consequent voor een missionaire benadering van het kerkenwerk. “You can take mission out of the church, but you can't take the church out of the Mission”. Niet de winkel draaiend houden en alle ballen in de lucht willen houden, maar verwachtingen bij stellen naar: onderscheiden wat God wil dat wij in onze context doen en laten.
Tim is voorganger in de kleine, multi-etnische kerk in West Londen. De onuitgesproken verwachting die hij bij gemeenteleden aantrof was: “ik hoop dat ik vanuit deze kerk begraven te worden. Wat erna gebeurt is niet mijn probleem.” Een houding van: we hebben een voorganger die zal het allemaal wel regelen. Hij vind je de aan-knop bij gemeenteleden die in de uit-stand staan? Hij weet natuurlijk dat je moet roeien met de riemen die je hebt. Maar tegelijk zette hij een proces van omvorming in: Forcing change in a gentle way. Zijn bedoeling is gemeenteleden zelf meer te laten doen en minder afwachtend en minder afhankelijk van de predikant te maken.
Het luisteren komt heel praktisch tot uiting op ‘Missionaire Maandag’: waar zijn we afgelopen week tegen aangelopen? Wie hebben we ontmoet? Wat heeft ons dat te zeggen. Luisteren en onderscheiden. Wat heeft de buurt nodig? Waar leidt de Geest ons?
Fulham URC heeft de overgang gemaakt van het consumeren van kerk-programma’s naar het gaan ontdekken dat we nu het avontuur met God aan willen gaan. Ook hier staat het persoonlijke centraal. Niet een programma of cursus. Maar de persoonlijke benadering en ontmoeting. Niet alleen als uitkomst maar ook als weg er naar toe.
En ik denk: wij hebben het avontuur weg-georganiseerd in beleidsplannen en vergaderpunten die we afwerken omdat ze op de agenda staan.
Heel sterk vind ik de manier waarop Tim het verhaal van Fulham URC vertelt aan de hand van de geloofsweg van gemeenteleden. Dat zijn geen succesverhalen, maar menselijke en kwetsbare verhalen van vallen en opstaan. Zo vertelt hij over B. Niet als over een probleemgeval (zo zouden hulpverleners haar beschrijven) maar als een vrouw die een beroep doet op de gemeenschap die leert om te gaan met wat zij vraagt én geeft. Als blijkt dat zij haar obesitas te lijf wil gaan, zoekt de gemeente een aantal buurtbewoners met een zelfde vraag. “Willen jullie met B. dit avontuur aangaan?” Een andere voorganger ziet gelijk mogelijkheden en stelt voor met die groep ook de Alpha-cursus te volgen. Maar die suggestie wordt afgewezen in het team: B. vraagt om deze praktische hulp. Dat is voor nu voldoende. Als ze zelf vraagt om geloofsverdieping, is dat het moment daarop in te spelen.
Wat ik meeneem: leiding geven niet alleen zelf doen, maar gemeenteleden en ambtsdragers toerusten zodat zelf gaan bidden, leiding geven, trainen, opleiden. Dat is geen bescheidenheid, maar durven als team (pastores én gemeenteleden/ambtsdragers) een stap naar voren te wagen: elkaar meenemen en uitnodigen nieuwe wegen te gaan. Elkaar vertrouwen schenken, ruimte maken voor de creati-viteit en ingeving van de Geest, je gereedschap ontdekken, talenten ontwikkelen.
En: Durf klein te denken en hoopvol te blijven als het drie stappen vooruit en twee stappen achteruit gaat. De weerstand of terugval die in personen of in het proces van de gemeente zit, zijn ook tekenen van groei en verandering.
Ook hier: zie diversiteit niet als een bedreiging, maar als een zegen en een kans.
“Als we God in het centrum durven zetten, zonder te weten hoe de weg verder gaat, wordt geloven weer een avontuur. ”
Met dit citaat van Mariska van Beusichem, stadspastor in Zwolle begon ik een artikeltje dat ik vorige maand schreef voor onze lokale kerkbalanskrant. En zoals dat gaat, het was al weer op de achter-grond geraakt. De woensdag na de missionaire reis kreeg ik de tekst ter controle toegestuurd. Ik wist de titel van mijn verslag van de Londense ontdekkingstocht!
Dat avontuur wordt op aansprekende wijze verwoord door Tim Reith. Hij is voorganger (parttime zonder formele aanstelling; zijn baan is docent aan het instituut ForMission) van Fulham United Reformed Church.
Hij kiest consequent voor een missionaire benadering van het kerkenwerk. “You can take mission out of the church, but you can't take the church out of the Mission”. Niet de winkel draaiend houden en alle ballen in de lucht willen houden, maar verwachtingen bij stellen naar: onderscheiden wat God wil dat wij in onze context doen en laten.
Tim is voorganger in de kleine, multi-etnische kerk in West Londen. De onuitgesproken verwachting die hij bij gemeenteleden aantrof was: “ik hoop dat ik vanuit deze kerk begraven te worden. Wat erna gebeurt is niet mijn probleem.” Een houding van: we hebben een voorganger die zal het allemaal wel regelen. Hij vind je de aan-knop bij gemeenteleden die in de uit-stand staan? Hij weet natuurlijk dat je moet roeien met de riemen die je hebt. Maar tegelijk zette hij een proces van omvorming in: Forcing change in a gentle way. Zijn bedoeling is gemeenteleden zelf meer te laten doen en minder afwachtend en minder afhankelijk van de predikant te maken.
Het luisteren komt heel praktisch tot uiting op ‘Missionaire Maandag’: waar zijn we afgelopen week tegen aangelopen? Wie hebben we ontmoet? Wat heeft ons dat te zeggen. Luisteren en onderscheiden. Wat heeft de buurt nodig? Waar leidt de Geest ons?
Fulham URC heeft de overgang gemaakt van het consumeren van kerk-programma’s naar het gaan ontdekken dat we nu het avontuur met God aan willen gaan. Ook hier staat het persoonlijke centraal. Niet een programma of cursus. Maar de persoonlijke benadering en ontmoeting. Niet alleen als uitkomst maar ook als weg er naar toe.
En ik denk: wij hebben het avontuur weg-georganiseerd in beleidsplannen en vergaderpunten die we afwerken omdat ze op de agenda staan.
Heel sterk vind ik de manier waarop Tim het verhaal van Fulham URC vertelt aan de hand van de geloofsweg van gemeenteleden. Dat zijn geen succesverhalen, maar menselijke en kwetsbare verhalen van vallen en opstaan. Zo vertelt hij over B. Niet als over een probleemgeval (zo zouden hulpverleners haar beschrijven) maar als een vrouw die een beroep doet op de gemeenschap die leert om te gaan met wat zij vraagt én geeft. Als blijkt dat zij haar obesitas te lijf wil gaan, zoekt de gemeente een aantal buurtbewoners met een zelfde vraag. “Willen jullie met B. dit avontuur aangaan?” Een andere voorganger ziet gelijk mogelijkheden en stelt voor met die groep ook de Alpha-cursus te volgen. Maar die suggestie wordt afgewezen in het team: B. vraagt om deze praktische hulp. Dat is voor nu voldoende. Als ze zelf vraagt om geloofsverdieping, is dat het moment daarop in te spelen.
Wat ik meeneem: leiding geven niet alleen zelf doen, maar gemeenteleden en ambtsdragers toerusten zodat zelf gaan bidden, leiding geven, trainen, opleiden. Dat is geen bescheidenheid, maar durven als team (pastores én gemeenteleden/ambtsdragers) een stap naar voren te wagen: elkaar meenemen en uitnodigen nieuwe wegen te gaan. Elkaar vertrouwen schenken, ruimte maken voor de creati-viteit en ingeving van de Geest, je gereedschap ontdekken, talenten ontwikkelen.
En: Durf klein te denken en hoopvol te blijven als het drie stappen vooruit en twee stappen achteruit gaat. De weerstand of terugval die in personen of in het proces van de gemeente zit, zijn ook tekenen van groei en verandering.
Ook hier: zie diversiteit niet als een bedreiging, maar als een zegen en een kans.
Reacties