Le gamin au Velo
Cyril is bijna twaalf en er valt geen land met hem te bezeilen. Hij rent en fietst rusteloos door zijn onaffe leven. Zijn moeder is niet in beeld en zijn vader dumpt hem. Hem rest niets dan rusteloos zoeken, eindeloos rennen en weg rennen - uit het kindertehuis, voor de jongen die zijn fiets steelt. The loneliness of the long distance-runner...
De broers Jean Pierre & Luc de Dardennes zijn van huis uit documentaire-makers. En dat merk je aan hun onopgesmukte stijl. Sober. Geen effecten en geen effectbejag. Dus verwacht bij hen geen imposante beelden. Geen indrukwekkende locaties. In alle films van De Dardennes vormt de troosteloze buitenwijk van Luik, Seraing, het decors. Ooit een welvarende mijnstreek, maar nu toneel van werkloosheid en verval.
Heel diep raakte me de razernij en wanhoop van Cyril, zo vreselijk alleen op de wereld. En dan gebeurt er iets geweldigs: de zon breekt door in het altijd troosteloze oeuvre van de broers Dardenne. (Dit is hun eerste film die in de zomer gefilmd is). Cyril komt ongezocht Samantha tegen, een kapster die zich met een prachtige openingszin over hem zal ontfermen: ‘Je mag me vastpakken, maar niet zo stevig.’ Heeft ze genoeg liefde om op haar beurt Cyril vast te houden en zijn woede te sussen?
Cyril is onhandelbaar, dat is één kant van zijn leven. Je kunt ook een ander verhaal vertellen over wie hij is en wat hij doet. Hij legt zich niet neer bij zijn lot en dat is bewonderenswaardig. De jongen weet zelf niet goed wat hij wil. Of toch: hij verlangt eenvoudigweg bemind te worden. Maar hij is zich slechts bewust van de noodzaak om zijn vader terug te vinden. Die moet voor hem zorgen. Hij zoekt haar niet op om bij háár te zijn, maar om beter naar zijn vader te kunnen zoeken.
Een niet onbelangrijk detail: de regisseurs gebruikten nooit muziek in hun films die altijd geprezen werden om hun onopgesmukte realisme. Maar nu horen vier maal een kort fragment uit het vijfde pianoconcert van Beethoven. Op zorgvuldig gekozen momenten.
(Jean-Pierre): “De muziek komt telkens aan het einde van een beweging en het begin van een nieuwe. De eerste keer na het gevecht en de vluchtpoging. De tweede keer nadat hij terugkomt van zijn vader. Het zijn momenten waarop Cyril nood heeft aan berusting en kalmte. De muziek reikt aan wat hij nog niet heeft.”
Luc: “De muziek biedt troost. Cyril moet opnieuw kind kunnen zijn, maar dat kan pas als hij niet langer bang is. Daar kan Samantha bij helpen. Maar dat heeft hij in het begin niet door. Samantha is de muziek.”
Een ander detail: de afwezigheid van rode kleding die Cyril de rest van de film wel draagt. Alsof hij beseft dat zijn rode shirt en vest een rode lap vormden die de problemen aantrokken.
Tweemaal wonnen de broers Dardenne de Gouden Palm in Cannes, voor Rosetta en L’Enfant. Met Le Gamin au vélo leken ze hard op weg naar een derde lauwerkrans, maar die ging naar The Tree of Life. Hun film werd bekroond met de tweede prijs. The Tree of Life en Le Gamin au Velo zijn films die verschillen als dag en nacht. De eerste met zijn torenhoge ambities, terwijl Le Gamin au vélo juist uitblinkt in eenvoud. Een film die observeert, je intens laat kijken naar mensen die door afwijzing en boosheid heen tederheid tonen en toelaten. Een ode aan onvoorwaardelijke liefde.
Regie: Jean-Pierre Dardenne & Luc Dardenne| Cast: Thomas Doret (Cyril) Cécile de France (Samantha), Jérémie Renier (Guy) e.a.| Speelduur: 87 minuten | Jaar: 2011
woensdag 6 februari in Film aan de Slinger, Houten.
Cyril is bijna twaalf en er valt geen land met hem te bezeilen. Hij rent en fietst rusteloos door zijn onaffe leven. Zijn moeder is niet in beeld en zijn vader dumpt hem. Hem rest niets dan rusteloos zoeken, eindeloos rennen en weg rennen - uit het kindertehuis, voor de jongen die zijn fiets steelt. The loneliness of the long distance-runner...
De broers Jean Pierre & Luc de Dardennes zijn van huis uit documentaire-makers. En dat merk je aan hun onopgesmukte stijl. Sober. Geen effecten en geen effectbejag. Dus verwacht bij hen geen imposante beelden. Geen indrukwekkende locaties. In alle films van De Dardennes vormt de troosteloze buitenwijk van Luik, Seraing, het decors. Ooit een welvarende mijnstreek, maar nu toneel van werkloosheid en verval.
Heel diep raakte me de razernij en wanhoop van Cyril, zo vreselijk alleen op de wereld. En dan gebeurt er iets geweldigs: de zon breekt door in het altijd troosteloze oeuvre van de broers Dardenne. (Dit is hun eerste film die in de zomer gefilmd is). Cyril komt ongezocht Samantha tegen, een kapster die zich met een prachtige openingszin over hem zal ontfermen: ‘Je mag me vastpakken, maar niet zo stevig.’ Heeft ze genoeg liefde om op haar beurt Cyril vast te houden en zijn woede te sussen?
Cyril is onhandelbaar, dat is één kant van zijn leven. Je kunt ook een ander verhaal vertellen over wie hij is en wat hij doet. Hij legt zich niet neer bij zijn lot en dat is bewonderenswaardig. De jongen weet zelf niet goed wat hij wil. Of toch: hij verlangt eenvoudigweg bemind te worden. Maar hij is zich slechts bewust van de noodzaak om zijn vader terug te vinden. Die moet voor hem zorgen. Hij zoekt haar niet op om bij háár te zijn, maar om beter naar zijn vader te kunnen zoeken.
Een niet onbelangrijk detail: de regisseurs gebruikten nooit muziek in hun films die altijd geprezen werden om hun onopgesmukte realisme. Maar nu horen vier maal een kort fragment uit het vijfde pianoconcert van Beethoven. Op zorgvuldig gekozen momenten.
(Jean-Pierre): “De muziek komt telkens aan het einde van een beweging en het begin van een nieuwe. De eerste keer na het gevecht en de vluchtpoging. De tweede keer nadat hij terugkomt van zijn vader. Het zijn momenten waarop Cyril nood heeft aan berusting en kalmte. De muziek reikt aan wat hij nog niet heeft.”
Luc: “De muziek biedt troost. Cyril moet opnieuw kind kunnen zijn, maar dat kan pas als hij niet langer bang is. Daar kan Samantha bij helpen. Maar dat heeft hij in het begin niet door. Samantha is de muziek.”
(interview: https://www.bruzz.be/uit/film/een-eigentijds-sprookje-van-de-dardennes-2011-05-18)
Een ander detail: de afwezigheid van rode kleding die Cyril de rest van de film wel draagt. Alsof hij beseft dat zijn rode shirt en vest een rode lap vormden die de problemen aantrokken.
Tweemaal wonnen de broers Dardenne de Gouden Palm in Cannes, voor Rosetta en L’Enfant. Met Le Gamin au vélo leken ze hard op weg naar een derde lauwerkrans, maar die ging naar The Tree of Life. Hun film werd bekroond met de tweede prijs. The Tree of Life en Le Gamin au Velo zijn films die verschillen als dag en nacht. De eerste met zijn torenhoge ambities, terwijl Le Gamin au vélo juist uitblinkt in eenvoud. Een film die observeert, je intens laat kijken naar mensen die door afwijzing en boosheid heen tederheid tonen en toelaten. Een ode aan onvoorwaardelijke liefde.
Regie: Jean-Pierre Dardenne & Luc Dardenne| Cast: Thomas Doret (Cyril) Cécile de France (Samantha), Jérémie Renier (Guy) e.a.| Speelduur: 87 minuten | Jaar: 2011
woensdag 6 februari in Film aan de Slinger, Houten.
Reacties