Film: Mijn bijzonder rare week met Tess


'Alleenheidstraining', dat lijkt Sam de oplossing als hij zich realiseert dat hij, jongste kind in een gezin van twee, als laatste over zal blijven.
Het is zijn antwoord op de vraag of het zin heeft je te binden als je toch weet dat een ander dood gaat. Als hij zich zelf nu aanleert elke dag een uur langer alleen te zijn, dan is is hij voorbereid op de gewisse eenzaamheid.
Net als regisseur Steven Wouterlood (1984) als jongetje deed, is Sam veel met de dood bezig. “Zou de laatste dinosaurus op aarde geweten hebben dat hij de laatste was?”

Sam leeft een schijnbaar onbezorgd leven: twee lieve ouders en een oudere broer, vakantie op Terschelling. Toch is Sam ook alleen, met zijn fantasieën en angsten.
Als hij tijdens de zomervakantie het eigenzinnige Terschellinger meisje Tess ontmoet, zet dat zijn leven op z’n kop. Hij raakt betrokken bij haar grote geheim.
Maar is dat niet te groot, hoe ondernemend je als kind ook bent?

De verfilming van het gelijknamige jeugdboek van Anna Woltz (2013) levert een gelaagd verhaal op. Met spanning, humor en ontroering zonder sentimenteel te worden. Je eerste keer verliefd, rivaliteit tussen de twee broers, denken aan de dood, geheimen die eenzaam maken. Serieuze thema's die op een lichte toon verteld worden. Zonder de soms heftige twijfels en emoties uit de weg te gaan.

Mooi is de ontmoeting met een bejaarde strandjutter die als een Woeste Willem Sam eerst bang maakt. Maar na een spannende reddingsactie spreekt de kluizenaar eenvoudige maar wijze woorden over herinneringen die je hoofd vullen. Als ondernemend kind kom je ver, maar wat is het goed als je iemand met levenswijsheid in vertrouwen kan nemen.


De film neemt me mee naar mijn eigen jeugd. Niet naar grote geheimen - die ik niet had. Maar wel naar mijn twijfel en eenzaamheid. Naar mijn behoefte én onvermogen wat ik voelde te delen.
Ik kocht als kind mijn eerste camera. Ik nam me heilig voor geen mensen te fotograferen. Op vakantie in Luxemburg knipte ik alleen plaatjes van natuur, bomen, rivieren, luchten. Ik hield het één rolletje van 24 opnamen vol...

Sam laat je voelen dat jij niet de enige bent die ergens mee worstelt. Piekeren over de dood is heel gewoon, dat het bij het leven hoort. Sam is een gelukkig kind, en toch loopt hij hier in z'n eentje mee rond.
De regisseur vertelt in een interview een mooie anekdote: "Laatst maakten we iets heel moois mee bij de Q&A op een filmfestival in Kroatië. Er stond een jongetje op dat zei: ik heb geen vraag, ik wou alleen maar even vertellen dat ik me ook soms heel alleen kan voelen en moet nadenken over de dood, net als Sam in de film. Er werd vervolgens heel hard voor hem geapplaudisseerd. En die jongen keek trots en ging weer zitten."

De gelukkige ontknoping, die wel heel plots uit de lucht komt vallen en redelijk voorspelbaar is, lijkt me dan ook voor een jeugdfilm geen probleem.

En die alleenheidstraining... ik merk dat ik dat wel probeer, maar dat het steeds -gelukkig maar- niet erg lukt. Zo belangrijk is het met willen binden aan anderen. Zelfs, juist als ik weet dat we elkaar -ooit- los moeten laten.





Reacties