Huil maar


"Een grote groep mensen liep achter Jezus aan. Er waren ook vrouwen bij die verdrietig waren en om Jezus huilden. Maar Jezus draaide zich naar hen om en zei: ‘Vrouwen van ​Jeruzalem, huil niet om mij. Jullie kunnen beter huilen om jezelf en om jullie ​kinderen." [Lukas 23, 27-29]

Wat leven in tijd van Corona met me doet, weet ik niet goed.
Aan de ene kant word ik helemaal opgezogen door de crisis en wat het aan mensen doet.
De crisis op de ic's. De tomeloze en soms wanhopige inzet van verpleegkundigen. De noeste arbeid van schoonmakers. De inventiviteit van leerkrachten. De lege ogen van kinderen in de kampen. Ook nog een corona-uitbraak erbij, dat is niet te bevatten.

En tegelijk leg ik de krant vaker weg. Kijk maar sporadisch naar het journaal.

Ik merk dat ik stil val.

De wereld is een stuk kleiner geworden. Contacten beperkt tot een minimum. Afstand houden. Voorzichtig want wie weet ben ik een gevaar voor een ander.

En tegelijk is er zoveel te doen. Vieringen voorbereiden, alles over een andere boeg gooien. En bij alles de vraag: wie zit hier op te wachten?

De wereld is ook groter geworden. Ik probeer me in te denken wie dit allemaal raakt.
Je baan op de tocht en net een dure hypotheek afgesloten. Je omzet met 90 % verdampt. De hele dag thuis in een onveilige situatie. Verstoken van begeleiding. Al die mensen op eenzame kamers, trouw verzorgd door mensen achter maskers.

Het lukt me in deze Stille Week amper om stil te staan en te zijn.

Van de week merkte ik opeens dat ik al dagen langs het boek loop dat al een tijdje open geslagen staat op mijn werkkamer in De Inham. [Het beloofde land | Willem Wilmink & Ton Schulten].

Ik lees:

Huilen is gezond

Leg nu die krant maar even neer,
echt lezen doe je toch niet meer,
huil nou maar even.
Ja, tegen iemands lichaam aan
zou dat natuurlijk beter gaan,
maar huil nou even.

Dat jij de enige niet bent,
dat is een troost die je al kent,
dus huil maar even.
Een ander troosten voor verdriet
dat kan ook niet, dat kan ook niet,
maar huil toch even.

Altijd maar flink zijn is niet goed:
als je niet weet hoe 't verder moet,
huil dan toch even.
Straks, met nog tranen langs je kin
denk je ineens: ik heb weer zin,
om door te leven.

--------------------------------
Willem Wilmink | 'Het beloofde land', 2002

Om wat en wie zou ik willen huilen? 
En waarom lukt dat niet? 

Huil om jezelf, zegt Jezus. 
Om wat dit zegt over jou. Over ons. 
Het zal mijn loze woorden doen verstommen. 
De stilte zal mij innemen. 
Hopelijk zal de stilte mij dragen. 





Reacties

Anoniem zei…
Mooi gezegd!groet lien
Gerdien Schuring-Visch zei…
Wat een veelzeggend gedicht. En wat een troost bin de vele tranen.
Kees van der Blom zei…
Mooie woorden in deze gedichten. In een gedicht krijgen aaneengeschakelde woorden ineens betekenis. He opent even je hart waardoor je troost en rust vindt. Verstilling ook. Een stilte die aan deze stille zaterdag weer betekenis geeft. Dank voor het delen.
Anoniem zei…
mooi gedicht.