Pas deze week ontdekte ik tot mijn ontsteltenis dat de zanger David Olney in januari van dit jaar overleden is.
Met zijn geestige, eigenzinnige teksten brak hij nooit echt door in Nederland.
Onterecht.
Ik leerde hem kennen door een cover van Freek de Jonge van 'Jerusalem Tomorrow'.
Olney scoorde nooit een hit, bereikte niet de hitlijsten, won geen Grammy Award, maar ik waardeer hem om zijn originele teksten.
Collega muzikanten waarderen zijn talent.
Emmylou Harris nam verschillende liedjes van Olney op ('Deeper Well' bijvoorbeeld, dat verscheen op haar met een Grammy bekroonde album uit 1995 album: 'Wrecking Ball'.
'His Saturday Night' en 'Sunday Morning' werden gezongen door Steve Earle, Linda Ronstadt vertolkte 'Cross the River'. The singer-songwriter Townes Van Zandt zette Olney op zijn shortlist van favoriete componisten, op één lijn met Mozart en Bob Dylan.
Harris nam samen met Linda Ronstadt '1917' op, een lied van een Franse prostituee in de eerste wereldoorlog.
Net als in dit lied waren de standpunten van waaruit Olney schreef vaak verrassend
“Anytime anyone asks me who my favorite music writers are, I say Mozart, Lightnin’ Hopkins, Bob Dylan, and Dave Olney. Dave Olney is one of the best songwriters I’ve ever heard — and that’s true. I mean that from my heart.” (Townes Van Zandt)
Was Olney te bescheiden of realistisch? Hij zei van zichzelf dat hij “just not that fascinating a guy was... why would I ever want to bore people with my life?”
Olney verkende de licht- en schaduwzijden van het leven door karakterschetsen te schrijven - vaak vanuit onverwachte hoek.
Zo vertelt een charlatan die onder indruk raakt van het optreden van Jezus ('Jerusalem Tomorrow').
'Hymn of Brays' beschrijft de intocht van Jezus in Jeruzalem door de ogen van de ezel die Jezus de stad van vrede in draagt. De ballade 'Titanic' vertelt de ondergang van de oceaanstomer vanuit het perspectief van de ijsberg die het schip fataal werd.
'Vincent’s Blues' ontstond na een bezoek aan het Van Gogh Museum in Amsterdam: “You can moan about Monet. Get silly about Cezanne. You can rave about Degas. Go crazy for Gauguin. But if you want to see the blues, ah, Vincent, he’s your man.”
"I have always read a lot," vertelt Olney in 2014. "Besides being a cheap source of entertainment, literature gives constant lessons in how to tell a story."
Als tweede in een gezin met drie kinderen werd David Charles Olney geboren op 23 maart 1948 in Providence, Rhode Island. Na de middelbare school studeert hij korte tijd Engels aan de universiteit van North Carolina. Daar besteedt hij meer tijd aan het spelen van folkmuziek. Begin jaren '70 verhuist hij naar Nashville, waar hij in een rock band, The X-Rays, speelt. Als de groep uiteen valt, begint hij een solo-carrière. Ondertussen verwerft hij zichzelf een inkomen met diverse baantjes.
“David tells marvelous stories, with characters who cling to the hope of enduring love…saints and charlatans, gypsies and thieves, the ordinary and extraordinary. Here even the birds raising their voices in song reach for something unattainable, but David knows that the reaching is everything.” – Emmylou Harris
Op zaterdag 18 januari, tijdens een optreden in Florida overlijdt Olney op het podium. "David was playing a song when he paused, said ‘I’m sorry’ en zijn hoofd zakte op zijn borst. Aldus Scott Miller, een collega-muzikant, op Facebook. “He never dropped his guitar or fell off his stool.”
Een mooie, zachte dood. Bezig met wat hij zo graag deed, zingen van het leven.
Reacties