In de stilteviering, vanavond in de Opstandingskerk, Houten werd een mooi lied van John Bell (Iona) gezongen.
Net terug van een weekend in een Trappistenklooster (Berkel-Enschot) spreekt het me erg aan:
Stilte is een vriend
die ons in beslag neemt
de hitte verjaagt en de tred vertraagt
God is het die tot ons spreekt en bij name noemt
ons weze nkent en diep raaktl
Hij maakjt ruimte in ons dnken
laat achetr het duister de zon zien
geeft moed als wij wegzakken,
geeft ruimte voor nieuw geloof.
De originele tekst luidt zo:
1 Come and find the quiet centre
in the crowded life we lead,
find the room for hope to enter,
find the frame where we are freed:
clear the chaos and the clutter,
clear our eyes, that we can see
all the things that really matter,
be at peace, and simply be.
2 Silence is a friend who claims us,
cools the heat and slows the pace,
God it is who speaks and names us,
knows our being, touches base,
making space within our thinking,
lifting shades to show the sun,
raising courage when we're shrinking,
finding scope for faith begun.
3 In the Spirit let us travel,
open to each other's pain,
let our loves and fears unravel,
celebrate the space we gain:
there's a place for deepest dreaming,
there's a time for heart to care,
in the Spirit's lively scheming
there is always room to spare!
Dat de stilte je kan claimen, zo zou ik het net zeggen.
Maar toch...
terug uit de abdij, in het 'gewone' leven, bespeur ik mij mezelf geen enkele behoefte aan verstrooiing, geluid, van t.v. of iets anders.
Natuurlijk is het niet stil.
De computer zoemt.
De wasmachine draait zijn rondjes.
Maar afgelopen weekend was er vooral stilte.
Tijdens de maaltijden,
de getijden
en in
uit
die stilte
woorden uit de Psalmen
de stem van God:
In de gebeden
De lezing uit de bijbel.
De gesprekken met de gastenbroeder en de deelnemers aan de retraite.
wat gebeurde
wat je overkam
kwam in een ander licht te staan
en kreeg een andere betekenis;
verdriet werd benoemd, geuit;
liefde gevoeld;
verbondenheid ervaren.
Hoe weinig is er nodig
en hoe veel is genoeg.
Mij deed vooral de bedding, de structuur erg goed:
De bel luidt
en ik ga
geef gehoor
ben er
de woorden gaan door me heen
als een stroom van liefde
een beweging
een besef van eeuwigheid
een beginnen voorgoed
een weten van ooit
een zijn
een wezen
een samen vallen met mezelf
en God
als bron
als einde
als toekomst
Hij die ons toe komt
en toe valt.
De rest is stilte.
Reacties