Crisisbeheersing

Afgelopen week was ik met een kleine delegatie uit Houten te gast bij de Raad van Kerken in Wijk bij Duurstede. Jaarlijks belegt de werkgroep kerk en crisis een overleg met de vrijwilligers die ingeschakeld kunnen worden bij een ramp of incident.


Wij waren gevraagd ons verhaal te vertellen van onze betrokkenheid en inzet bij het familiedrama in Schalkwijk waarbij vorig jaar oktober vier personen door geweld om het leven kwamen. Onze delegatie bestond uit een RK collega en een gemeentelid die ook als ambtenaar en organisatiedeskundige met portefeuille crisisbeheersing bij het gebeuren betrokken was.
Heel goed dat men in Wijk jaarlijks bij elkaar komt. Ook de ambtenaar crisisbeheersing schuift elke keer aan. De kersverse burgemeester zou ook komen maar moest zijn aandacht geven aan een overleg n.a.v. een reeks gewapende overvallen in het stadje. Ook belangrijk.

Wij vertelden onze inzet en betrokkenheid. Via via en intuïtief gingen we onze gang. Betrokkenheid gaat vaak via persoonlijke lijntjes (wie ken je al?) – zo raak je betrokken. Mijn collega kende ouders van de basisschool waar het jongste dochtertje op zat. Een andere collega jeugdwerker had op de middelbare school gewerkt waar oudste dochter op zat.
Verbazing aan de andere kant van de tafel: "Maar ben je dan gewoon die school ingestapt? En wat doe of zeg je dan?"
En: "Doe je dat ook als slachtoffers geen lid van je gemeente zijn?"
Inderdaad: doe wat je hart je ingeeft; leg contacten; toon je beschikbaarheid en benadruk dat het om belangeloze betrokkenheid gaat. Als het niet nodig of nuttig is, merk je het vanzelf. Wees niet te bescheiden of afwachtend als kerk: de ander is vrij om het aanbod af te slaan
Daarbij is goed overleg met de burgerlijke overheid en via hen met GGD en andere hulpinstanties van groot belang. Wij zelf zochten geen contact met de familie. Alleen voor de begrafenis die op de RK begraafplaats plaats had.
Pas in tweede instantie besloten we zelf een moment van gedachtenis en bezinning te organiseren en stelden daar de kerk een paar uur voor open. Daarbij was de conclusie: niet het aantal bezoekers maar de intentie en de intensiteit van de contacten. Denk daarbij dat de impact van zo'n ingrijpende gebeurtenis heel de gemeenschap treft. Ook veel mensen die via eigen contacten of netwerk hun verhaal en emotie niet kwijt kunnen.


Reacties