Een slapende jonge man, midden twintig, wordt in een stilstaande trein aangestoten door een hoog bejaarde vrouw.
De trein heeft zijn eindbestemming bereikt. Pas na verschillende porren met haar stok schrikt de jongen wakker.
Opgelucht zegt de vrouw: "Oh gelukkig, ik dacht je dood was".
Wat deze schattige en bezorgde vrouw niet kan weten, is dat deze jongeman al eens gestorven is.
En dat zijn tweede leven zijn eindbestemming heeft bereikt.
Jack, de hoofdpersoon in de film van regisseur John Crowley, Boy A, is de tweede identiteit van een jongen die veroordeeld is voor een gruwelijk misdrijf.
De film begint als hij na 14 jaar gevangenschap weer vrij komt. Begeleid door Terry, de reclasseringsambtenaar die als een vader voor hem is, bouwt hij een nieuw bestaan op. Hij geeft Jack op de dag van zijn vrijlating Nike Escape schoenen.
En het lukt Jack wonderwel een nieuw leven op te bouwen: hij heeft een kamer bij een fijne hospita, een leuke baan, krijgt een vriendin en haalt de kranten omdat hij een kind redt na een auto-ongeluk.
Van meet af aan voelde ik sympathie voor Jack. Hij staat bijna naïef in het leven, aarzelend, onzeker.
Maar ik vraag me ook af: hoe zou ik reageren als mijn collega of buurman een moordenaar zou zijn?
“Er zijn films waar je als regisseur
wil dat het publiek hetzelfde denkt en
voelt. Maar dit is gewoon niet dat
soort film. Ik weet dat iedereen er
heel anders op reageert – het is een
film die je terugwerpt op je eigen
vooroordelen en ze zelfs op de proef
stelt… Dat is wat mij zo aantrok in dit
project. Ik wist niet hoe ik er zelf mee
zou omgaan. Het idee dat ik plots te
weten kwam dat iemand waarmee
ik werkte, iemand die ik goed kende,
of waarvan ik dacht dat ik hem goed
kende, uiteindelijk niet de persoon
is waar hij zich voor uitgeeft. Wat als
hij op zijn twaalfde betrokken was
bij een afschuwelijke misdaad? Zou
ik mijn kinderen in zijn buurt verdragen?
Zou ik mijn dochter in zijn buurt
verdragen? Hoe zou ik mij voelen?”
John Crowley, regisseur
'Ik heb jou uitgekozen', zegt Terry. En tegen Michelle, zijn vriendin, spreekt Jack zijn verbazing uit dat zij op hem valt. Hij snapt het niet.
En ik snap het niet dat deze onschuldige jongen als kind een zwaar misdrijf gepleegd heeft.
Jacks naïviteit raakt vermengd met zijn achterdocht: hij is bang dat anderen zijn ware achtergrond leren kennen. Er zijn camera's die hem in de gaten houden: de persfotograaf van de lokale krant die de kinderredder op de foto zet. Een camera die een hek bewaakt. Tot uiteindelijk de papparazi hem achterhaald hebben als Jacks geheim verraden is.
Terry had hem al gewaarschuwd zijn ware identiteit niet prijs te geven. Terwijl Jack er naar snakt om eerlijk te zijn, waarachtig te leven, bevrijd te worden van de last van zijn geheim. Niemand kent zijn achtergrond, behalve hij en Terry.
Keer op keer zegt Terry dat de oude Jack dood is. En hoe hij hem ook prijst voor de stappen die hij zet om werkelijk zijn nieuwe leven te leiden, uiteindelijk mislukt het.
Kun je leven met de waarheid? Kun je vergeven als je weet wat iemand gedaan heeft?
'Who Decides Who Gets A Second Chance?' luidt het motto van Boy A.
Het eindstation is bereikt. Uiteindelijk staat Jack er alleen voor. Zijn vriendin, zijn collega's hebben hem in de steek gelaten. En Terry is niet bereikbaar. Jack vlucht. Hij koopt een enkele reis naar het eindpunt. Om een eind aan zijn leven te maken?
Omdat hij, opgejaagd door veroordelingen en roddelpers, geen kant meer op kan?
Is het moord of zelfmoord?
Diezelfde vraag stelt Jack bij de door van zijn vriend Phillip die voor hetzelfde misdrijf is veroordeeld. Heeft zijn vriend zich verhangen of is hij door medegevangenen vermoord?
Zal Jacks leven ook zo eindigen?
En dan zijn er twee hoopvolle signalen.
De post heeft op de dag dat Jacks verleden verraden wordt een brief bezorgd van het meisje dat Jack gered heeft. 'Jij bent mijn engel' schrijft ze. Zij tekent hem met een aureool en engelenvleugels en in zijn hand eenzelfde mes als bij het misdrijf waarvoor hij veroordeeld is (het blijft onduidelijk wat zijn daarin rol is). Met dat mes heeft hij de autogordel losgesneden en haar bevrijd.
En Jack ontmoet in de slotscène Michelle. Of het een droom is (Jack loopt de pier op in blakende zonlicht..., op de pier is geen sterveling te bekennen) of niet, doet niet terzake.
Michelle zegt: "ik zou je vergeven hebben, geef me de tijd..."
De zon breekt door in de triestheid van eenzaamheid, gebroken jeugd, onherstelbare daden.
Wie beslist er eigenlijk of je een tweede kans krijgt?
Een kind krijgt het laatste woord. En iemand die van je houdt...
De trein heeft zijn eindbestemming bereikt. Pas na verschillende porren met haar stok schrikt de jongen wakker.
Opgelucht zegt de vrouw: "Oh gelukkig, ik dacht je dood was".
Wat deze schattige en bezorgde vrouw niet kan weten, is dat deze jongeman al eens gestorven is.
En dat zijn tweede leven zijn eindbestemming heeft bereikt.
Jack, de hoofdpersoon in de film van regisseur John Crowley, Boy A, is de tweede identiteit van een jongen die veroordeeld is voor een gruwelijk misdrijf.
De film begint als hij na 14 jaar gevangenschap weer vrij komt. Begeleid door Terry, de reclasseringsambtenaar die als een vader voor hem is, bouwt hij een nieuw bestaan op. Hij geeft Jack op de dag van zijn vrijlating Nike Escape schoenen.
En het lukt Jack wonderwel een nieuw leven op te bouwen: hij heeft een kamer bij een fijne hospita, een leuke baan, krijgt een vriendin en haalt de kranten omdat hij een kind redt na een auto-ongeluk.
Van meet af aan voelde ik sympathie voor Jack. Hij staat bijna naïef in het leven, aarzelend, onzeker.
Maar ik vraag me ook af: hoe zou ik reageren als mijn collega of buurman een moordenaar zou zijn?
“Er zijn films waar je als regisseur
wil dat het publiek hetzelfde denkt en
voelt. Maar dit is gewoon niet dat
soort film. Ik weet dat iedereen er
heel anders op reageert – het is een
film die je terugwerpt op je eigen
vooroordelen en ze zelfs op de proef
stelt… Dat is wat mij zo aantrok in dit
project. Ik wist niet hoe ik er zelf mee
zou omgaan. Het idee dat ik plots te
weten kwam dat iemand waarmee
ik werkte, iemand die ik goed kende,
of waarvan ik dacht dat ik hem goed
kende, uiteindelijk niet de persoon
is waar hij zich voor uitgeeft. Wat als
hij op zijn twaalfde betrokken was
bij een afschuwelijke misdaad? Zou
ik mijn kinderen in zijn buurt verdragen?
Zou ik mijn dochter in zijn buurt
verdragen? Hoe zou ik mij voelen?”
John Crowley, regisseur
'Ik heb jou uitgekozen', zegt Terry. En tegen Michelle, zijn vriendin, spreekt Jack zijn verbazing uit dat zij op hem valt. Hij snapt het niet.
En ik snap het niet dat deze onschuldige jongen als kind een zwaar misdrijf gepleegd heeft.
Jacks naïviteit raakt vermengd met zijn achterdocht: hij is bang dat anderen zijn ware achtergrond leren kennen. Er zijn camera's die hem in de gaten houden: de persfotograaf van de lokale krant die de kinderredder op de foto zet. Een camera die een hek bewaakt. Tot uiteindelijk de papparazi hem achterhaald hebben als Jacks geheim verraden is.
Terry had hem al gewaarschuwd zijn ware identiteit niet prijs te geven. Terwijl Jack er naar snakt om eerlijk te zijn, waarachtig te leven, bevrijd te worden van de last van zijn geheim. Niemand kent zijn achtergrond, behalve hij en Terry.
Keer op keer zegt Terry dat de oude Jack dood is. En hoe hij hem ook prijst voor de stappen die hij zet om werkelijk zijn nieuwe leven te leiden, uiteindelijk mislukt het.
Kun je leven met de waarheid? Kun je vergeven als je weet wat iemand gedaan heeft?
'Who Decides Who Gets A Second Chance?' luidt het motto van Boy A.
Het eindstation is bereikt. Uiteindelijk staat Jack er alleen voor. Zijn vriendin, zijn collega's hebben hem in de steek gelaten. En Terry is niet bereikbaar. Jack vlucht. Hij koopt een enkele reis naar het eindpunt. Om een eind aan zijn leven te maken?
Omdat hij, opgejaagd door veroordelingen en roddelpers, geen kant meer op kan?
Is het moord of zelfmoord?
Diezelfde vraag stelt Jack bij de door van zijn vriend Phillip die voor hetzelfde misdrijf is veroordeeld. Heeft zijn vriend zich verhangen of is hij door medegevangenen vermoord?
Zal Jacks leven ook zo eindigen?
En dan zijn er twee hoopvolle signalen.
De post heeft op de dag dat Jacks verleden verraden wordt een brief bezorgd van het meisje dat Jack gered heeft. 'Jij bent mijn engel' schrijft ze. Zij tekent hem met een aureool en engelenvleugels en in zijn hand eenzelfde mes als bij het misdrijf waarvoor hij veroordeeld is (het blijft onduidelijk wat zijn daarin rol is). Met dat mes heeft hij de autogordel losgesneden en haar bevrijd.
En Jack ontmoet in de slotscène Michelle. Of het een droom is (Jack loopt de pier op in blakende zonlicht..., op de pier is geen sterveling te bekennen) of niet, doet niet terzake.
Michelle zegt: "ik zou je vergeven hebben, geef me de tijd..."
De zon breekt door in de triestheid van eenzaamheid, gebroken jeugd, onherstelbare daden.
Wie beslist er eigenlijk of je een tweede kans krijgt?
Een kind krijgt het laatste woord. En iemand die van je houdt...
Reacties
Wat bij mij opkomt...
Anderhalve week geleden was ik in het Anne Frankhuis. Otto Frank eindigt het bezoek met de wijze woorden: "Ook al denk je je kind te kennen, niemand blijkt zijn kind echt te kennen".
Laat staan je buurman of collega.... Iedereen heeft zijn leven en zijn zaken. De een vertel je dit en de ander dat. Zelfs je eigen vrouw vertel je niet alles.
En dan moord. Moord is ernstig. Iemand wordt geboren, leert lopen, leert spelen, leert op school, leert leven... En dan op een dag is het afgelopen. Eind, finito, klaar.
En wie dit heeft gedaan, is ernstig....
Maar weinigen moorden voor de lol. Vaak is het zelfverdediging. Ik ken iemand die een ander van top tot teen heeft opengesneden. Het speelde in de onderwereld. Het was hij of de ander.
De sterkste en de slimste wint.
Ik vind deze jongen een aardige en fijne man. Ondanks zijn achtergrond, is hij een mens die in een situatie is beland, waar hij moest kiezen voor zijn leven. Een situatie waar mensen als dieren reageren.
Ik wil ook niet oordelen over hem.
Maar met wat je wel weet, moet je verder. Het knappe van de film vind ik dat het ook gaat over de vraag hoe Jack naar zichzelf kijkt.
De moord in de film is een gruwelijke daad van zinloos geweld.
Toch vind ik dat ook hij een nieuwe kans verdient.