Voordat je met kerst je inkopen gaat doen, raad ik je aan de film 'Liebe in de Gängen' te gaan zien. Misschien dat je dan echt kerst kunt vieren. Al was het alleen maar omdat je beseft door wie de schappen in de supermarkt gevuld worden.
De film laat je proeven van verrassende, pure schoonheid in alledaagse gebeurtenissen.
In de kerk heet dat incarnatie, menswording: God licht op in ons gewone leven.
In de openingsscène klinkt ‘An der schönen blauen Donau’. Het herinnert aan hetzelfde dit deuntje van Strauss dat klinkt in '2001: A Space Odyssey', Kubricks meesterwerk dat 50 jaar geleden op het witte doek verscheen. Ruimteschepen in het melkwegstelstel maken nu plaats voor vorkheftrucks en een warenhuis.
Wende
Het toneel is een groothandel die de troosteloze sfeer van de DDR voor de Wende laat zien. Je proeft de bittere, vlakke smaak van de koffie in plastic bekers. Je ervaart de lege vlakte waarin de groothandel staat, woestijnachtig.
Het warenhuis, een microkomos op zichzelf, is strak geordend per afdeling. Christian (net aangenomen) wordt door Bruno wegwijs gemaakt: “Met de conservenafdeling kunnen we niet zo goed opschieten. Met de zoetafdeling gaan we wel prima door een deur.”
Hoe troosteloos en uitzichtloos het werk in de groothandel ook lijkt, de werknemers zijn welwillend, bereid een ander een tweede kans te geven. Achter hun korte zinnen en zwijgzaamheid zie je oprechte belangstelling en pure aandacht.
Achter de schappen van het consumentisme (voedsel dat over datum is wordt weg gekieperd), het cynisme over de Wende ("ze hebben het allemaal overgenomen") en de
verzwegen levens thuis komen mensen tevoorschijn die oprecht met elkaar omgaan.
Regisseur Thomas Stuber - zelf opgegroeid in de DDR: "na het einde van de DDR raakten de rekken van de Duitse supermarkten steeds rijker gevuld, maar ging er ook onderlinge verbondenheid verloren."
Toen het kapitalisme zijn intrede deed in dit troosteloze industrieterrein, stonden de magazijnbedienden niet vooraan in de rij. Ze vinden elkaar snaaiend bij de containers vol afgedankte, over-de-datumsnacks of bij het hek voor een sigaretje. „Geen gebeuk zonder peuk”.
Christian is een schuchtere en zwijgzame nieuweling in de groothandel. Maar hij is ook degene die als enige toegang krijgt tot het leven thuis van zijn collega's. Hij wordt uitgenodigd mee te gaan met Bruno. En als Marjon ziek thuis blijft, sluipt hij haar huis binnen. Hij ziet haar in haar kwetsbaarheid zonder daar misbruik van te maken.
Liebe in den Gängen is een ode aan gewone mensen. Een hommage aan de mensen die mijn boodschappen in de rekken van de supermarkt zetten. Zij doen dat met aandacht en zorg. De werknemers doen hun werk met trots en elegantie.
Het vormt een groot contrast met hun thuissituatie. We zien kale muren, vunzige keukens. De meesten zinken -als hun shift gedaan is - weg in eenzaamheid, drank of huiselijk geweld. Ook als dat een mooi met designmeubels ingericht huis is, zoals bij Marjon.
Een grauwe sluier van melancholie hangt over de hele film.
Toch is de boodschap van de film er een van hoop.
Een klein gebaar
Als Christian ontdekt dat Marjon jarig is, vist hij uit de vuilcontainers een chocoladereep en biedt haar die aan als een gebakje met een brandend kaars erop. Een ontroerend moment dat getuigt van aandacht en respect. Het is een sleutelscène: in een onooglijk klein gebaar is alles gezegd.
Het roept bij mij op dat ik de kleine gebaren van mijn leven met aandacht doe. En dat ik het gewone zie als bijzonder.
In de slotscène wordt dat nog een op een prachtige manier uitvergroot als Marjon Christian vraagt te luisteren naar het geluid van de vorkheftruck.
Dat een Gabelstapler beeld kan zijn van levenskunst is de knappe verdienste van deze film: vaardigheden, lef, geduld, doorzettingsvermogen, zelfvertrouwen en liefde maken dat je ermee kan dansen, dat er muziek in je leven komt.
Je zult nooit meer naar een vorkheftruck kijken zonder het geluid van de oceaan te horen. Je zult nooit meer tussen de schappen van een supermarkt lopen zonder te weten van liefde en hoop.
Je zult voorgoed weten ... dat je gezien bent...
En hoe God oplicht in ons gewone leven.
De film laat je proeven van verrassende, pure schoonheid in alledaagse gebeurtenissen.
In de kerk heet dat incarnatie, menswording: God licht op in ons gewone leven.
In de openingsscène klinkt ‘An der schönen blauen Donau’. Het herinnert aan hetzelfde dit deuntje van Strauss dat klinkt in '2001: A Space Odyssey', Kubricks meesterwerk dat 50 jaar geleden op het witte doek verscheen. Ruimteschepen in het melkwegstelstel maken nu plaats voor vorkheftrucks en een warenhuis.
Wende
Het toneel is een groothandel die de troosteloze sfeer van de DDR voor de Wende laat zien. Je proeft de bittere, vlakke smaak van de koffie in plastic bekers. Je ervaart de lege vlakte waarin de groothandel staat, woestijnachtig.
Het warenhuis, een microkomos op zichzelf, is strak geordend per afdeling. Christian (net aangenomen) wordt door Bruno wegwijs gemaakt: “Met de conservenafdeling kunnen we niet zo goed opschieten. Met de zoetafdeling gaan we wel prima door een deur.”
Hoe troosteloos en uitzichtloos het werk in de groothandel ook lijkt, de werknemers zijn welwillend, bereid een ander een tweede kans te geven. Achter hun korte zinnen en zwijgzaamheid zie je oprechte belangstelling en pure aandacht.
Achter de schappen van het consumentisme (voedsel dat over datum is wordt weg gekieperd), het cynisme over de Wende ("ze hebben het allemaal overgenomen") en de
verzwegen levens thuis komen mensen tevoorschijn die oprecht met elkaar omgaan.
Regisseur Thomas Stuber - zelf opgegroeid in de DDR: "na het einde van de DDR raakten de rekken van de Duitse supermarkten steeds rijker gevuld, maar ging er ook onderlinge verbondenheid verloren."
Christian is een schuchtere en zwijgzame nieuweling in de groothandel. Maar hij is ook degene die als enige toegang krijgt tot het leven thuis van zijn collega's. Hij wordt uitgenodigd mee te gaan met Bruno. En als Marjon ziek thuis blijft, sluipt hij haar huis binnen. Hij ziet haar in haar kwetsbaarheid zonder daar misbruik van te maken.
Liebe in den Gängen is een ode aan gewone mensen. Een hommage aan de mensen die mijn boodschappen in de rekken van de supermarkt zetten. Zij doen dat met aandacht en zorg. De werknemers doen hun werk met trots en elegantie.
Het vormt een groot contrast met hun thuissituatie. We zien kale muren, vunzige keukens. De meesten zinken -als hun shift gedaan is - weg in eenzaamheid, drank of huiselijk geweld. Ook als dat een mooi met designmeubels ingericht huis is, zoals bij Marjon.
Een grauwe sluier van melancholie hangt over de hele film.
Toch is de boodschap van de film er een van hoop.
Een klein gebaar
Als Christian ontdekt dat Marjon jarig is, vist hij uit de vuilcontainers een chocoladereep en biedt haar die aan als een gebakje met een brandend kaars erop. Een ontroerend moment dat getuigt van aandacht en respect. Het is een sleutelscène: in een onooglijk klein gebaar is alles gezegd.
Het roept bij mij op dat ik de kleine gebaren van mijn leven met aandacht doe. En dat ik het gewone zie als bijzonder.
In de slotscène wordt dat nog een op een prachtige manier uitvergroot als Marjon Christian vraagt te luisteren naar het geluid van de vorkheftruck.
Dat een Gabelstapler beeld kan zijn van levenskunst is de knappe verdienste van deze film: vaardigheden, lef, geduld, doorzettingsvermogen, zelfvertrouwen en liefde maken dat je ermee kan dansen, dat er muziek in je leven komt.
Je zult nooit meer naar een vorkheftruck kijken zonder het geluid van de oceaan te horen. Je zult nooit meer tussen de schappen van een supermarkt lopen zonder te weten van liefde en hoop.
Je zult voorgoed weten ... dat je gezien bent...
En hoe God oplicht in ons gewone leven.
Reacties