Stil is de straat

Een prachtige lente-ochtend. 
Twee jongens basketballen op het veldje naast ons huis. Het is kwart voor 9 als ik naar de trein fiets. Normaal zouden ze op school zitten. 

Aan vogelgeluiden ontbreekt het in Houten nooit. Ik las laatst dat door het stil vallen van alle verkeer en bedrijvigheid in Wuhan de vogelgeluiden weer te horen waren. 

Het perron is opvallend stil en ik hoef geen moeite te doen in de coupe minstens anderhalve meter afstand te bewaren. 
"Stil is de straat. Overal mensen in huizen verdwenen" zingt Liedboek 1003. 
(https://kerkliedwiki.nl/Stil_is_de_straat me een prachtige versie van Typhoon) 


Bij de kiosk op Utrecht Centraal geef ik de verkoopster mijn hergebruikbeker. "Die mogen we niet meer aannemen". Ik aarzel ik een kartonnen beker wil laten vullen, maar doe het toch maar niet. 

"Staat u in de rij?" vraagt een veiligheidsmedewerker, en hij wijst naar de ruime afstand tussen mij en de klant voor mij. Ik antwoord bevestigd. "Dan ga ik wel aan de andere kant van de stationshal staan", zegt hij met een vrolijke kwinkslag. En hij wijst naar de bijna lege stationshal. 

Dit zijn zo maar wat onschuldige impressies van wat de maatregelen tegen Corona tot gevolg hebben. 
Ik merk dat ik de neiging heb me te verontschuldigen dat ik naar mijn werk in Hoogland reis. Ik heb namelijk geen 'vitaal beroep'. Al vind ik zelf dat wat ik doe er zeker toe doet. 
Gisteren bezocht ik een vrouw. Haar man wordt verpleegd in een verpleeghuis. Hij kent haar net meer. Maar toch zijn de dagelijkse bezoeken van haar van vitaal belang. Voor hem. Voor haar. Ik had het contact met haar telefonisch kunnen doen. Maar ben blij dat ik haar in de ogen kan zien. Ze heeft begrip voor de maatregelen. Maar het is wel verdraid alleen. 

Op mijn werkkamer heb ik telefonisch overleg met mijn collega's. Afstemmen wat je niet doet. En wat juist wel. Geen reguliere bijeenkomsten. Maar tegelijk is er nu behoefte om vorm te geven aan verbondenheid. 

Want voor veel mensen is het verre van onschuldig. Geïsoleerd thuis zitten. Groeiende onzekerheid over je gezondheid. En hoe lang dit gaat duren. 
Maar ook zijn er bemoedigende intitiatieven. 
#CoronahulpAmersfoort is er zo één. Een facebookpagina waar mensen hulp kunnen vragen en aanbieden.https://www.facebook.com/groups/193220288638665/

Eerlijk gezegd maak ik met het meest zorgen om mensen die geen hulp willen of kunnen vragen. Met de diaconale en pastorale mensen uit De Inham zijn we plannen aan het uitvoeren om met hen in contact te komen. Via belrondes, een kaart in de bus. In samenwerking met andere organisaties. 

Het maakt me ook creatief merk ik. Ik wil vooral het signaal afgeven wat wel kan. De kerk open zetten. Momenten van verbondenheid creëren. De diaconie gaat een luisterlijn opzetten. 

Tegelijk word ik zelf ook stiller. 
Ik denk aan de vluchtelingen op Lesbos. Waar het virus ook om zich heen grijpt. En waar gisteren brand is uitgebroken. Twee kinderen vonden de dood. Waarom hebben we die kinderen daar niet eerder weggehaald. 


In de stilte bid ik mee met anderen (gebed op https://www.pghouten.nl/40-dagen-inspiratie/643-gebedsmoment-17-maart

Goede God, 
We beseffen hoe kwetsbaar we zijn, wij mensen. 
Kwetsbaar voor ziekte waar geen medicijn voor is.
Omgeef ons, in wat ons bang maakt. 
We beseffen hoeveel mensen op deze wereld getroffen worden door ziekte.
Geef ruimte om geraakt te worden door meer dan eigen zorgen.
Christus die in ons leeft, verruim ons hart.

Reacties

Anoniem zei…
Aangeraakt, geroerd en met tranen in mijn ogen lees ik jouw verhaal op Facebook. Bewust van alle surrealistische dingen die om ons heen gebeuren, die je merkt en ziet, moeten we verder in deze tijd. Het gebed dat je uitschrijft, geeft vertrouwen en moed.
Wat bén ik blij dat je onze wijkpredikant bent geworden en dat ik met jou mag samenwerken.
Ook voor jou vrede en goede hoop!
Hanneke G.
Anoniem zei…
Mooie troostende inspirerende woorden... Dankjewel Martin..