Rough And Rowdy Ways



Na acht jaar is er een nieuw Dylan-album met eigen teksten en muziek! 
Zijn 39ste studio-album. 
Wat zag ik daarnaar uit na de uitstapjes die Dylan maakte naar American Standards en Crooners. 

De vraag is of Dylan zijn Nobelprijs wel waar kon maken. 
Maar ja, al eerder liet hij blijken niet bang te zijn zijn fans teleur te stellen. 
En telkens nam hij een verrassende afslag op zijn Never Ending Tour. "Play..." zingt Dylan in 'Murder Most Foul' en hij speelt door. Op zijn eigen en eigenzinnige wijze.  Op zijn 79ste maakte hij een van zijn meest indrukwekkende albums.

De afgelopen maanden gaf hij al drie nummers prijs en die beloofden wat!
Je zult niet teleurgesteld worden door de 79 jaar oude bard. 
Zelfs als je geen doorgewinterde fan bent. 

Wie durft het aan een 17 minuten lang nummer te zingen. 
En wie lukt het al die tijd te blijven boeien? 

Dylans stem is vast en zijn teksten sterk. 
Elke keer dat ik een nummer hoor, blijven weer andere zinnen hangen. 
De liedjes vragen erom telkens opnieuw beluisterd te worden. 
Ze vertragen, stellen vragen. Zoals deze tijd ons stil zet. 

Melodieuze liedjes ('My own version of You') die de titel van het album lijken te weerspreken, paren zich aan rauwe, ruwe teksten die cirkelen om de vraag 'Wie ben ik?'
Nu eens mijmerend, dan weer scherp analyserend en hard. 

Bij het uitbreken van de coronacrisis gaf Dylan 'Murder most foul' prijs. 
De timing leek bewust gekozen. Lag het nummer al een tijdje op de plank? 

Wie ontbreekt in alle teksten is Trump. 
Of heeft Dylan het in False Prophet over hem? 
‘You rule the land but so do I / You lusty old mule – you got a poisoned brain / I’m gonna marry you to a ball and chain.’ 
Had hij zich de laatste jaren bewust verscholen achter werk van anderen, onschuldige crooners om op het uur u - wanneer de tijd gekomen is - uit te pakken met een tijdsbeeld opgehangen aan de moord op JF Kennedy. Het grote trauma van de VS op zij charismatische leider die in alles het tegenbeeld is van de huidige bewoner van de oval office. 

Ondanks de soms heftige en scherpe teksten klinkt het album onbekommerd, net als de stem van Dylan. Alsof hij een rust gevonden heeft, een overzicht die hem in staat stelt onbekommerd te noemen en te zeggen wat hem bezig houdt. Maar niet zelf de barricaden op hoeft. 
En toch wordt het nergens bezadigd, klinkt het nooit vermoeid. 
In ‘Crossing the Rubicon’ en 'Key West' vertelt hij hoe hij levend tussen hemel en aarde zoekt naar liefde en inspiratie. "I am so deep in love that I can hardly see". 

Zoekend naar zijn muze. In ‘Mother of Muses’ ziet hij het (of zijn?) einde naderen: "I’m traveling light and I’m-a slow coming home”.

Is het je allemaal te rauw en te serieus? 
Luister dan naar “I’ve Made Up My Mind ...” - met 'To Make You Feel my Love' misschien wel Dylan’s mooiste liefdesliedje:

If I had the wings of a snow white dove
I’d preach the gospel, the gospel of love
A love so real, a love so true
I’ve made up my mind to give myself to you.

Reacties

Kees van der Blom zei…
Ik ben dan wel geen die-hard fan van Dylen (ik ken hem goed; was een tijdgenoot van mij in mijn jonge jaren), de beschrijving van zijn album maakt me wel nieuwsgierig. Ik ga op zoek ! Dank.
Leuk je reactie Kees. Benieuwd wat jouw luisterervaring is...