Close [film] breekbare vriendschap


Een mens ... is als een bloem in het gras die maar heel even bloeit...
(Psalm 103) 

We ontmoeten de twee vrienden Leo en Emile rennend door de bloemenvelden. Léo en Rémi zijn onafscheidelijk. Hu schoolkameraden maken er grappen over. Zijn ze een stel? Homo’s? Een vriendschap voor het leven zo lijkt het. Maar hun zielsverwantschap wordt in de knop gebroken. 

"Wat is er tussen jullie gebeurt?" vraagt de moeder van Rémi. Het antwoord krijgt aarzelend taal. Wat gebeurt er in de pubertijd aan intimiteit, nabijheid en afstoten? 

De film bracht mij naadloos terug in mijn eigen pubertijd. Te meer omdat ik de film bekeek met één van mijn beste vrienden. We kennen elkaar van de basisschool. De aantrekking van de groep, de angst voor afwijzing en buiten de boot te vallen. De ongeschreven regels en normen. Mijn schrik voor de zachtaardigheid in mezelf. Het verlangen naar een een intieme vriendschap die lijkt op die tussen broers. Het paradoxale aantrekken en afstoten omdat je wanhopig op zoek bent naar jezelf. Het vage, ongrijpbare schuldgevoel als je tekort schiet. Hoe je hart kan breken als een vriendschap eindigt uit angst daarvoor. 

Léo is zoon van een bloemkweker en helpt in zijn vrije tijd me in het bedrijf van zijn vader. Hij leert de cyclus van poten en oogsten; van opbloei en verval. Hij leert zich weerbaar te maken in sporten die heel fysiek zijn. De confrontatie die hij in de vriendschap en contact met volwassenen uit de weg gaat, oefent hij door harde botsingen in het ijshockeyspel. 

Hun vriendschap is haast symbiotisch. We volgen hun stoeipartijen, fantasie-spelletjes, fysiek en intiem. Argeloos ook. 

Als Léo en Rémi naar de middelbare school gaan, zoomt de camera voor het eerst uit. Hun wereld blijkt groter te worden. Maar ook daarna blijft Lukas Dhont, de regisseur, de vrienden dicht op de huid te filmen. Hij laat je raden naar wat er in hoofd, hart en ziel van de spelers omgaat. 

„Close draait om een implosie, om dingen die innerlijk breken. Je hebt twee jongens die verstrengeld zijn en uit elkaar bewegen. Was de structuur van Girl (de eerste film van Dhont) een spiraal, Close breekt halverwege in tweeën. Eerst is het beeld weids: bloemvelden, landschap. Dan gaat het op zwart en begint een nieuwe film, waar de wereld bij een van beiden niet echt meer binnen komt. Alles krimpt, komt dichterbij. Het is een soort trechterbeweging die je ook in de beeldtaal terugziet, in gebruik van close-ups.” [interview in NRC https://www.nrc.nl/nieuws/2022/11/01/je-hoort-nooit-mooie-zachte-mannenrol-a4146894]

Close gaat over de kwetsbaarheid van vriendschap, de vergankelijkheid die als een zuchtje wind schaamte en intimiteit blootlegt. Over rouw en de onmogelijkheid elkaar daarin te vinden. Maar het is ook een liefdevol portret over wat er kan bloeien tussen jongeren. Al is het maar voor even, je draagt het je leven lang mee. 

Reacties