Vandaag bezig geweest met een inleiding voor het kerkenraadsweekend.
Ik ben gevraagd iets te zeggen over eenzaamheid.
Allerlei associaties komen boven.
Een oude, treurende man op een lege stoel, geschlderd door Vincent van Gogh.
Op een van de litho's heeft Van Gogh erbij geschreven: gate to eternity.
Ook een flard van een lied van Stef Bos waait bij me binnen.
Schrijnend mooi: "de trage tijd die geen wonden heelt".
Eenzaamheid is in een tijd van sociale media haast paradoxaal.
Nog nooit hadden we zoveel en zo frequent contact.
We leven in een rijk land, met goede voorzieningen. Houten staat op de vijfde plaats op de ranglijst van woonplaatsen met de beste voorzieningen. We vinden ‘gezelligheid’ belangrijk en we gebruiken volop sociale media.
Toch -of juist nu?- is de eenzaamheid groot.
Maar er is ook een andere kant:
Alleen zijn betekent niet per se eenzaam zijn.
Alleen zijn kan (soms) ook fijn zijn. En nodig, zoals de plekken wit tussen de regels van een gedicht.
Een druk sociaal leven, ook virtueel, kan heel eenzaam zijn.
Wat vind je van de manier waarop Stef Bos over eenzaamheid als persoon zingt. Dat is de ultieme paradox: eenzaamheid die als een persoon in je leven is. Een bedelaar die om een aalmoes vraagt, en juist zo je confronteert, met je eenzaamheid.
Ze raakt je aan - van tijd tot tijd.
De Eenzaamheid
Ze loopt alleen naar huis
In het ochtendlicht
Door een stille stad en
Zoekt een evenwicht
Zij is een leeg perron
Zij is de laatste trein
Ze laat je denken
Aan wat nooit zal zijn
Zij is de onrust in de ogen
Van iemand die het heeft gemaakt
Die door lakeien wordt bewonderd
En zichzelf is kwijtgeraakt
De eenzaamheid
Ze staat onzichtbaar voor je ogen
Ze kijkt je aan van tijd tot tijd
De eenzaamheid
Zij is een bedelaar
Die om een aalmoes vraagt
Zij is de noordenwind
Die door de vlakte jaagt
Zij kent de schaduwkant
Van wie de bloemen krijgt
Zij kent de binnenkant
Zij kent de kwetsbaarheid
Zij is Het lege huis
Waar de wind door waait
Zij is de laatste man
Die op de barricade staat
Zij is de trage tijd
Die geen wonden heelt
Zij is de rijke vrouw die drinkt
Omdat ze zich verveelt
De eenzaamheid
Ze gaat onzichtbaar door de wereld
Ze raakt je aan van tijd tot tijd
De eenzaamheid
https://www.youtube.com/watch?v=S1GbEqYpkso&feature=kp
Tot slot
Een gebed, een bekentenis van de hand van Jaap Zijlstra, waar eenzaamheid vooral in zijn positieve betekenis klinkt.
Wat vind je daarvan?
Twee goede vrienden
heb ik verloren:
stilte mijn tweelingbroer,
eenzaamheid mijn boezemvriend.
Twee slechte vrienden
heb ik gewonnen:
rumoer mijn reisgenoot,
lawaai mijn levensgezel.
Daarmee heb ik, lieve Vader,
de vriendschap met U
op het spel gezet,
zo niet verspeeld.
Wat ben ik een dwaas.
Help mij, vraag ik U
de slechte vrienden te mijden,
gewelddadig als ze zijn.
Wakker de vlam aan,
de kleine vlam van de hoop,
dat ik mijn goede vrienden hervind,
stilte en eenzaamheid.
En dat ik hervind
- Gij zijt de Getrouwe -
de stille omgang met U,
de uitgesproken vriendschap.
(Jaap Zijlstra: Vriendschap)
Ik ben gevraagd iets te zeggen over eenzaamheid.
Allerlei associaties komen boven.
Een oude, treurende man op een lege stoel, geschlderd door Vincent van Gogh.
Op een van de litho's heeft Van Gogh erbij geschreven: gate to eternity.
Ook een flard van een lied van Stef Bos waait bij me binnen.
Schrijnend mooi: "de trage tijd die geen wonden heelt".
Eenzaamheid is in een tijd van sociale media haast paradoxaal.
Nog nooit hadden we zoveel en zo frequent contact.
We leven in een rijk land, met goede voorzieningen. Houten staat op de vijfde plaats op de ranglijst van woonplaatsen met de beste voorzieningen. We vinden ‘gezelligheid’ belangrijk en we gebruiken volop sociale media.
Toch -of juist nu?- is de eenzaamheid groot.
Maar er is ook een andere kant:
Alleen zijn betekent niet per se eenzaam zijn.
Alleen zijn kan (soms) ook fijn zijn. En nodig, zoals de plekken wit tussen de regels van een gedicht.
Een druk sociaal leven, ook virtueel, kan heel eenzaam zijn.
Wat vind je van de manier waarop Stef Bos over eenzaamheid als persoon zingt. Dat is de ultieme paradox: eenzaamheid die als een persoon in je leven is. Een bedelaar die om een aalmoes vraagt, en juist zo je confronteert, met je eenzaamheid.
Ze raakt je aan - van tijd tot tijd.
De Eenzaamheid
Ze loopt alleen naar huis
In het ochtendlicht
Door een stille stad en
Zoekt een evenwicht
Zij is een leeg perron
Zij is de laatste trein
Ze laat je denken
Aan wat nooit zal zijn
Zij is de onrust in de ogen
Van iemand die het heeft gemaakt
Die door lakeien wordt bewonderd
En zichzelf is kwijtgeraakt
De eenzaamheid
Ze staat onzichtbaar voor je ogen
Ze kijkt je aan van tijd tot tijd
De eenzaamheid
Zij is een bedelaar
Die om een aalmoes vraagt
Zij is de noordenwind
Die door de vlakte jaagt
Zij kent de schaduwkant
Van wie de bloemen krijgt
Zij kent de binnenkant
Zij kent de kwetsbaarheid
Zij is Het lege huis
Waar de wind door waait
Zij is de laatste man
Die op de barricade staat
Zij is de trage tijd
Die geen wonden heelt
Zij is de rijke vrouw die drinkt
Omdat ze zich verveelt
De eenzaamheid
Ze gaat onzichtbaar door de wereld
Ze raakt je aan van tijd tot tijd
De eenzaamheid
https://www.youtube.com/watch?v=S1GbEqYpkso&feature=kp
Tot slot
Een gebed, een bekentenis van de hand van Jaap Zijlstra, waar eenzaamheid vooral in zijn positieve betekenis klinkt.
Wat vind je daarvan?
Twee goede vrienden
heb ik verloren:
stilte mijn tweelingbroer,
eenzaamheid mijn boezemvriend.
Twee slechte vrienden
heb ik gewonnen:
rumoer mijn reisgenoot,
lawaai mijn levensgezel.
Daarmee heb ik, lieve Vader,
de vriendschap met U
op het spel gezet,
zo niet verspeeld.
Wat ben ik een dwaas.
Help mij, vraag ik U
de slechte vrienden te mijden,
gewelddadig als ze zijn.
Wakker de vlam aan,
de kleine vlam van de hoop,
dat ik mijn goede vrienden hervind,
stilte en eenzaamheid.
En dat ik hervind
- Gij zijt de Getrouwe -
de stille omgang met U,
de uitgesproken vriendschap.
(Jaap Zijlstra: Vriendschap)
Reacties